پیاده روی های طولانی رو دوست دارم چون افکارم منو میکشونن نه پاهام و اگه ساعتها پیاده برم پاهام رو احساس نمیکنم اما وقتی خونه میرسم پاهام تاول زده ...هر چی بیشتر فکر میکنم به تمام روزهایی که سپری شد اما نشد آنچه که انتظارش رو داشتممیخوام که خیابونها کشدار بشن و به هیچمقصدی نرسم فقط راه برم...
این روزها بخاطر شرایط کرونا سوار تاکسی نمیشم و تمام مسیر رو پیاده میرم ماسک به صورتمه و عینک آفتابی رو چشمم هیچکس منو نمیتونه بشناسه حتی خودم...