...

شکستم

خورد شدم

جای زخمی کهنه باز شد 

عمیق تر شد

تازه تر شد 

کسی  نمیفهمد درد مرا

گاهی مرگ  تنها راه تسکین است 

خسته ام...

چقدر تنها بودم و تنهاتر شدم.

حرفی نمانده

حرفها میان بغضها خفه شدن 

انزوا...

انگار مغزم یخ زده
خودم،
احساسم،
تو یاس و انزوا حبس شده...
و چیزی منو به تباهی میکشونه
  

بودنهای بدون حضور...

عمریست برای من ماندنهای تپنده و رفتنهای پر از بی تابی چیزی جر تکرار تنهایی با دردهای کشنده نیست.

تنهایی با بودن های بدون حضور

  پر شدن لحظات دلتنگیست...

تنهایی...

کنارمی و پس میزنمت
چه روزهایی باهم سر کردیم چه راحت بین ما رو خراب کردن
و چه خوش باور بودم که دور از تو زندگی بهتری دارم
باید باز هم تو را به آغوش بکشم هر چند تلخ و ناسازگار 
   ثانیه ها و نفس به نفس روزها و شبهای زیادی باهم سپری کردیم.
 تو بودی که گوشه ی اتاق به من خیره میشدی ...زیر نور کم اتاق گاهی دیده نمیشدی گمت میکردم بس که مست کشیدن نقاشی بودم.
تنهایی! با تو چه دنیای کوچک و بی خبری داشتم
بارها دست و پا زدی و ندیدمت
 نخواستم که ببینم
از تو دور شدم که دنیایم را بزرگ کنم
دست و پا زدم کسی آرامم نکرد
  بیا که دلگیرم
 از جماعتی که بینمون رو  خراب کردن
 که نفسم بگیره
 تا بی قرار بشم
تنهایی! بیا و با من بساز

ما همیشه با هم هستیم
از ابتدا تا انتهای این زندگی

ما بدترین روزها رو باهم تو سکوت با گریه و فریادهایی که خفه شدن پشت سر گذاشتیم.
سرسخت شدیم

تنهایی بیا و با من بساز

...

گاهی فکر میکنم  بودنم  مثل عینک روی صورتم شده  که همیشه هست اما خیلی وقتا وجودشو احساس نمیکنم و یادم میره با اینکه خیییلی  نزدیکی  اما نیستی ...

وقتی متوجه حضورت میشن که نباشی هیچ وقت نباشی  چون رفتن نصف و نیمه هم عادی میشه...

یه وقتی میبینی بودنت فرقی با نبودنت نمیکنه.